نیمکت ها عناصری هستند که غالبا برای تزئین محیط استفاده می شوند. اهمیت دادن به نحوه قرارگیری آنها در مجموعه ، قرنیه و متناسب قرار گرفتن آنها و چیزهایی از این دست ، از مواردی هستند که غالبا اهمیت آنها برای طراحان بیشتر از اهمیت کارایی آنها برای استفاده از عابران است. در بسیاری از مواردی نیمکت های پارکی دارای فواصل متناسب و یا ارتفاع خوبی نیستند.
مکانهای نشستن از عناصر مهم محیط طراحی شده هستند، و باید با دیگر عناصر سازگار باشند. این عناصر مهم عبارتند از : نیمکت ها ، خمیدگی ها ، لبه ها ، سکوها و پله ها
مهمترین حالات مختلف نشیمن گاه نیمکت پارکی :
- پشب به پشب بدون هیچ تماسی
- رو در رو بری ایجاد مکالمه و صحبت
- تشستن در کانون توجه و فعالیت مانند میدان و تفریحگاه ها
- نشستن برای مقاصد خاص کانند سرپناه ایستگاه اتوبوس یا کافه
- دستگاه های مدولار که در واحد های کوچک قابلیت ایجاد فرم گرد و منجنی را دارند و به ویژه برای گرداگرد درخت و گلدان مفیدند
- نیمکت و صندلی دنج و پنهان که با گلکاری یا گیاه پایه بلند گادانی ادغام می شوند و فضای کاملی را با خصوصی سازی مناسب خلق می کنند.
در فرم صحیح نشستن بر روی نیمکت ماکزیمم تماس قسمت زیر ران و تکیه مناسب قسمت پایین کمر زاویه حدود 103 برای پشت بیشترین تکیه را به وجود آورده و بدن برای مدت بیشتری در حالت استراحت باقی می ماند. در ضمن ارتفاع مناسب کف نیمکت با زمین مقدار فشار وارد بر زیر زانو را کم می کند.
کوتاه کردن صندلی به روش غلط، باعث نشستن غیر عادی و زاویه بسته زانو شده و خستگی زودرس حاصل میشود. در صورتی که ارتفاع نیمکت را پایین بیاوریم باید زاویه نشستن از سطح زمین شیب گرفته و به همان نسبت زاویه قسمت پشت بیشتر شود. در این حالت نیاز به تکیه قسمت سر شدید میشود تا حالت استراحت بهتری به استفاده کننده بدهد.
در فضاهای باز که حرکت، جریانی آزاد دارد استقرار نیمکت پارکی باپشتی، دسته، آرایه و تزئینات زیاد خیلی سنگین و مصنوعی به نظر میرسد. توصیه میشود برای جلوگیری از برهم زدن نظام هماهنگ غالب در محیط از سکوهای چهارگوش کوتاه و پهن در فرم نشستگاه استفاده شود. در این حالت تعبیه میزهایی مناسب و هماهنگ با نیمکت برای کتاب، روزنامه یا وسایل همراه، کاری شایسته است.
