برای بررسی زیبایی شناسی برنامه ریزی شهری و طراحی شهری لازم است که به برخی از اصول فلسفی زیبایی شناسی که به طور کلی مورد قبول قرار گرفته اشاره شود. ادراک زیبایی ُ تا حدود زیادی یک امر ذهنی تلقی می شود. یعنی اینکه زیبایی ، کیفیت یک پدیده عینی و مستقل از ادراک کننده آن نیست ، بلکه ارزشی است که از سوی فرد دریابنده به یک جود عینی مثل یک منظره طبیعی ، یک بنا ، یک پرده نقاشی ، یک شعر و یا یک موسیقی افزوده می شود. بنابراین ، اینکه چیزی زیبا و چه چیزی زشت است ، به غقیده فرد بستگی دارد. امروزه مبلمان شهری به دانشی تبدیل شده است که با آغوش باز هرگونه دانش و تجربه ای را که مربوط به جامعه انسانی و محیط زندگی اوست پذیرا می شود و آن را در جهت غنی کردن خود و بستر زندگی شهروندان به کار می گیرد.
بنابراین می تواند گفت که عنصر زیبایی یکی از لوازم کیفیت محیط است و به تنهایی نمی تواند محیط شهری را برای شهروندان مطلوب و دوست داشتنی سازد. از سوی دیگر زیبایی صرفا منحصر به عناصر بصری و ادراک بصری نیست. بلکه خاطرات جمعی ، نظم رفتاری ، فرهنگ عمومی ، انگیزش و هیجان و …. نیز مرتبط است.
نکته مهم در زیبا شناسی محیط شهری یا سیمای شهری ، روحیه و خصلت فرد دریافت کننده است. زیبایی در مفهوم وسیع و و عمیق خود با تمام حواس و با تمام خاطرات و تحارب ذهنی سروکار ئترئ. به همین دلیل کیفیات زیبا شناختی حدا از کیفیات اجتماعی و کارکردی نیست ، بلکه میان آنها نوعی روابط متقابل و جدایی تاپذیر برقرار است. از این رو دانش طراحی شهری وقتی می تواند به اهداف نهایی و عالی خود برسد که بتواند به اعتلای کیفیت محیط ، در کلیت خود یاری رساند. موضوع مهم دیگر این است که طراحی شهری در شرایط دنیای امروز یا (( عصر پسامدرن )) بر نوعی زیباشناسی نوین استوار است که به جای نخبه گرایی ، نظم منطقی و هندسی و کارکردگرایی مدرنیسم ، بیشتر بر تنوع و تفاوت ، تقویت جوامع و نهادهای محلی ، معماری بومی ، فضاهای عمومی و سرزندگی آنها تاکید دارد. از این رو به جای جداسازی کاربری ها به اختلاط فعالیت ها علاقه مند است. فضاهای پیاده را تشویق می کند و به کیفیت زیبایی تجهیزات و مبلمان شهری اهمیت می دهد.
