با نگاهی به شهر های کشور ، می توان دریافت که نقش فضاهای عمومی شهری در سازوکارهای احتماعی و خاصه برای معلولان و اقشار آسیب پذیر اجتماعی در حال کمرنگ شدن است و عرصه شهری ، کمتر بستر اجتماع پذیری و ارتباط کارآمد گروه های مختلف احتماعی و شهروندی مانند معلولان و سالمندان است.
بر این اساس حتی ابعاد کالبدی فضاهای شهری در روند اجتماع پذیری و میزان مقبولیت های فضایی و توانش های محیط تاثیر دارند و ریشه بسیاری از آن را بایستی در شاخص های کالبدی محیط شهری دانست و فضاهای شهری می باسیت مردم را به ساختار خویش وارد کند و شکل دهنده هویت های اجتماع در بستر مشارکت سازی اجتماع باشند که بی شک از این طریق است که امکان شکل گیری سرمایه اجتماعی در ساختارهای شهری میسر می شود.
در این راستا تجارب گوناگونی در سطح جهانی درباره فضاهای عمومی شهری صورت گرفته است. در حالی که در کشور ایران ، هنوز تحقیقی به صورت جامع و مرتبط با این امر صورت نگرفته است.
این تحقیقات بر این نکته اشتراک دارند که فضاهای عمومی شهری می بایست مکانی برای تعاملات اجتماعی و زندگی جمعی باشند. فضاهای عمومی را دارای رسالتی برای افزایش سرمایه اجتماعی در حوامع ، در بستر تعاملات و مراودات احتملعی می داند که می توانند بستری برای توسعه و شکل گیری هویت فردی و اجتماعی باشند.
مطالعات جهانی صورت گرفته درباره فضاهای عمومی شهری ، این فضاها را در صورت مقبولیت پذیری آنها توسط شهروندان از راه توانمند سازی محیط شهری دارای کارکردهای خاص احتماع می دانند که می توان آنها را چنین بیان کرد
الف ) مکان شکل گیری تعاملات اجتماعی و مراودات شهروندی
ب ) افزایش میزان سرمایه های اجتماعی در ساختار شهری
پ ) مکان شکل دهی به یمپارچگی اجتماعی و بسط همبستگی ملی
ت ) فرصت سازی برای تقویت کارکردهای سیاسی و تقویت انجمن های محلی
ث ) عرصه نمایش و پرورش ارزش های فرهنگی و اجتماعی
